domingo, 14 de marzo de 2010

Os ulloáns desaparecidos na ditadura Arxentina: o caso de Rubén Castro Fernández






















Rubén Castro Fernández naceu no ano 1945 na Arxentina pero nos primeiros anos de vida regresa a Galicia coa súa nai (natural de Quintela, Antas de Ulla) e o seu irmán pequeno, Fermín. Viviu en Monterroso ata os 19 anos, idade na que de novo decide emigrar á Arxentina onde traballaba guiando un camión.
Rubén casou con Isolina Beatriz Rocchi e ambos militan nun partido de esquerdas. E por iso que cando teñen un fillo, o 13 de febreiro de 1975, deciden por razóns de seguridade non inscribilo no rexistro civil, sen embargo, o neno aparece recollido na acta de bautismo co nome de Tomás Martín Castro.

O 20 de maio de 1977 Rubén e Isolina levan o seu fillo a unha reunión na casa duns compañeiros. O rapaz queda durmido, afora chove, e eles deciden deixalo para pasar a buscalo o día seguinte. Pero ó día seguinte Rubén e Isolina non aparecen e Hilda Palacios, a dona da casa, achegase a casa dun veciño para saber tratar de saber ó porqué. O veciño cóntalle que de madrugada o exercito sacaraos da casa, que Isolina ía camiñando e Rubén envolvido nunha manta.
Hilda Palacios, seu home e as dúas fillas, fuxen a Santa Fe levando con eles a Martín, e trasladándose mais tarde a Córdoba. É nesa cidade onde Hilda lle entrega ó rapaz a Marcos Mayta, pedíndolle que se faga cargo del por un tempo, dicíndolle que se chama Martín Castro, que nacera entre marzo e abril do 75 e que seu pai era de orixe español. Pouco tempo despois Hilda Palacios e o seu home son secuestrados e desaparecen. Ante esta situación, Marcos Mayta e a súa muller Hebe deciden inscribir a Martín como fillo propio, sen deixar de buscar durante os seguintes anos á familia biolóxica de Martín, poñéndose en contacto con varias asociacións, entre elas "Abuelas de Plaza de Mayo".
En 1999, nunhas xornadas que realizaba a CIG de Lugo sobre os desaparecidos galegos na Arxentina, Fermín Castro, o irmán pequeno de Rubén, denuncia a desaparición de Rubén, Isolina e o seu fillo Martín. A CIG ponse en contacto coas "Abuelas de Plaza de Mayo" e estas remiten a Lugo o caso de Martín. A proba de ADN confirmou a identidade de Martín.

O caso de Martín está recollido en "Los niños desaparecidos y la justicia. Algunos fallos y resoluciones. Tomo III" pois a sentencia civil pola que lle era recoñecida a súa identidade sentou un precedente na xurisprudencia Arxentina


Na fotografía Rubén Castro e Isolina Beatriz Rocchi o día da súa voda, que ilustraba o artigo do 30 de xuño de 2008 do xornal "El Progreso", no que o xornalista Ignacio Rodríguez Díaz fala dos lucense desaparecidos na Arxentina.


5 comentarios:

Algalia dijo...

Acabo de ler a entrada con todos os enlaces. Non precisa máis comentario. Estas historias déixanos mudos. Falan por sí soas.
Saúdos.

galicianlab dijo...

Cristina xa me sorprenderas coa cataloganción dos petroglifos que fixeras n'A Ulloa e agora volves a facelo de novo. Moi interesante o artigo que amosa como aquelo que parece lonxano resulta non selo tanto.

ovella dijo...

Coñecía un pouco a historia pero non deixa de sorprenderme.Interesante documento.Como te metas neste asunto a fondo,coido que terás mais choio que cos petroglifos...pero ánimo,é un traballo acojonante.

A Ulloa en fotos dijo...

A verdade é que daría para un bo traballo de investigación furgar nas vidas de Ramón, Dolores, Rubén e Manuel (os ulloáns desaparecidos) nos anos da ditadura Arxentina, pero non quero facelo.
Neste días, segundo ía vendo cousas, non para de horrorizarme co que lía. Foi unha masacre lenta e brutal, un xenocidio infame como todos.
A min o estómago non me serve para furgar mais neste tema, so quería deixar constancia de que tamén nos fumos vítimas da ditadura do xeneral Videla.

Saúdos

Chousa da Alcandra dijo...

Entendo o desacougo que historias coma esta che poden producir. Que saibas que lograches traspasalo tamén a través da túa escrita.

Apertas